Είναι μια ώρα την οποία πραγματικά απολαμβάνω.
Ξέρω ότι ακούγεται κάπως, αλλά είναι μια ώρα ηδονής την οποία δεν αλλάζω με τίποτα.
Ενα από τα λάθη που έκανα είναι που δεν ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο επαγγελματικά.
Πίσω στο futsal της Παρασκευής. Μου αρέσει που έχει γίνει κάτι καθιερωμένο το οποίο προσμένουμε. Είναι κάτι σταθερό, δεν αλλάζει. Και νομίζω ότι όλη η παρέα που παίζουμε νιώθει έτσι. Its our thing ας το πούμε.
Είναι όπως το Λημέρι, την ταβέρνα που πήγαινα κάθε Κυριακή μεσημέρι όταν ήμουν Θεσσαλονίκη και επερίπαιζε με ο συγκάτοικος μου.
Η όπως τις Τρίτες που προσπαθούσα να πείσω τον τρίποδα να πηγαίνουμε για σουβλάκια όπως έκαναν οι φίλοι στο 50-50.
Γενικά μου αρέσουν τα καθιερωμένα. Οταν κάτι γίνεται κάθε μα κάθε εβδομάδα και θεωρείται σαν τελετουργικό.
Προσπαθώ να κάνω τελετουργικό και την έξοδο της Παρασκευής. Ελπίζω ότι από τον Ιούνιο θα γίνει και αυτό.
Ερχόμενος σπίτι πριν λίγο έγινε κάτι που με έκανε να χαμογελάσω και να σκεφτώ ότι υπάρχουν και αθώοι άνθρωποι.
Καθώς πήγαινε η μπροστινή μου, ξαφνικά πετάχτηκε και διασταύρωσε το δρόμο ένα γατάκι.
Το αυτοκίνητο της πέρασε κυριολεκτικά από πάνω του, ωστόσο δεν το πάτησαν οι τροχοί, πέρασε ανάμεσα στον μπροστινό και τον πισινό τροχό, και επειδή ήταν πολύ μικρό δεν χτύπησε καν πάνω στο αυτοκίνητο. Οπότε το γατάκι είχε άγιο και σώθηκε.
Η κοπέλα σταμάτησε κάποια μέτρα πιο μετά. Σταμάτησα δίπλα της και της είπα ότι το γατάκι σώθηκε και μου απάντησε ανακουφισμένη.
Και μετά έκανα εγώ τις αστείες σκέψεις μέσα στο κεφάλι μου. Γιατί ακριβώς σταμάτησε?
Ηταν κίνηση αθωότητας, αφέλειας, ή απλά μια αντανακλαστική κίνηση?
Βασικά αν το πατούσε, το γατάκι δεν υπήρχε περίπτωση να σωθεί.
Αλλά έστω.. αν ήταν τραυματισμένο θα το έπιανε να το πάρει σε κάποιο κτηνίατρο? Αν ήταν μισοπεθαμένο θα το σκότωνε για να μην υποφέρει?
Μου άρεσε πάντως η αθωότητα της.
Η μια μου φίλη ό,τι βρει τραυματισμένο/μόνο του μες στο δρόμο σταματά και το μαζεύει, το περιθάλπτει σπίτη της ή στον κτηνίατρό τους, μέχρι να δει τι θα γίνει. Και μια άλλη φίλη (η οποία κατά τα άλλα δεν έχει κατοικίδια κλπ, και θα πίστευε κανείς ότι δεν θα έμπαινε στον κόπο) όταν είχε χτυπήσει ένα σκυλάκι στο δρόμο, το μάζεψω το πήγε στο γιατρό, το περίέθλαψαν, έκανε αφίσες και τις κόλλησε στη γειτονιά για να βρει τους ιδιοκτήτες του, και έκανε βόλτες συνέχεια μέχρι που βρέθηκαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα καθιερωμένα αρέσκουν μου κι εμένα. Και ανά διαστήματα καθιερώνω πράματα πχ Πέμπτη μεσημέρι σουβλάκι κάτω στο κέντρο, ή Παρασκευή βράδυ ποδηλασία στη γειτονιά, ή ΣΚ ποδηλατάδα ως το παρκάκι στο Στρόβολο και στάση για βιβλίο/μουσική/τσιγάρο (RIP), ή κάτι βράδια Πέμπτης σε συγκεκριμένο μπαρ, ή ταινίες κάθε βράδυ στα φοιτητικά χρόνια, κλπ... Ντάξει, αλλάζουν τα προγράμματα, οι εποχές και οι συνθήκες, αλλάζουν και τα καθιερωμένα...
Perspectives.. συζήτηση τέρατος (Τ) με κτηνίατρο (Κ):
ΔιαγραφήΚ - αν πατήσεις γατάκι τουλάχιστον σιγουρέψου ότι πέθανε. Μην το αφήσεις τραυματισμένο. Στην ανάγκη βάλε όπισθεν και ξαναπάτα το.
Τ - για να μην υποφέρει?
Κ - για να μην με ξυπνούν μεσα στη μέση της νύχτας.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το γατάκι...το ότι σταμάτησε η κοπέλα, κίνηση αθωότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τα καθιερωμένα - ναι κάποτε μερικές ρουτινές είναι ωραία, η αίσθηση ότι ανήκεις κάπου :)
Συμπαθώ (μπορεί και να ζηλευω) τους αθώους (μέχρι σημείο αφέλειας) ανθρώπους.
Διαγραφήcheers στα καθιερωμένα λοιπόν!