2014 -

Τετάρτη 18 Μαΐου 2016

do I want this?

Απόψε βρέθηκα σε ένα φιλικό σπίτι με 3 ζευγάρια (2 εκ των οποίων παντρεμένα) για να δούμε το X Factor.
Περίπου στην ηλικία μου όλοι.
Ζευγάρια τα οποία έχουν στεριώσει και πλέον δεν ασχολούνται καν με την κατάσταση τους ως ζευγάρι. Είναι δεδομένη. Δεν προσπαθεί ο ένας να κερδίσει τον άλλο, ίσως από σιγουριά, ίσως από συνήθεια, δεν ξέρω.




Σε μια στιγμή, έκανα ένα κυκλικό scanning της παρέα, ενόσω όλοι ήταν απορροφημένοι στο show.

Είδα τρεις πανομοιότυπες εικόνες.  Που με ξάφνιασαν, ίσως γιατί δεν το είχα προσέξει μεμονωμένα.

Τρία αγόρια με μεγάλη κοιλιά και παντόφλες να ξαπλώνουν στον καναπέ, χωρίς να ακουμπούν τα κορίτσια. 
Τρία κορίτσια άβαφτα, με πρόχειρα ρούχα να τρώνε chips και να βλέπουν τηλεόραση.

Και ένιωσα ότι εγώ δεν θέλω να γίνω σαν αυτούς. Οχι ακόμα τουλάχιστον.
Δεν αμφιβάλλω ότι είναι πιο ευτυχισμένοι από εμένα. Και δεν έχω κάτι εναντίον σε αυτή την casual, χαλαρή, ήρεμη (όπως θέλεις πες το) συνεύρεση.

Απλά ένιωσα ότι υπήρχε μια φθορά. Μια απραξία. Ενα βόλεμα από συνήθεια.
Που σίγουρα έχει και τα θετικά.

Το show τελείωσε, και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. 
Εφυγα σκεφτόμενος ότι προτιμώ τη φάση που είμαι.
Οδηγώντας, και ακούγοντας μουσική, σκεφτόμουνα αν είμαι εγώ ο χαμένος ή αυτοί. 
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Πάντως δεν ζήλεψα το ότι θα κοιμηθούν μαζί.
Ούτε το ότι θα ξυπνήσουν μαζί.

Το μόνο πράγμα που ζήλεψα ήταν ίσως το ότι αυτοί είχαν κάποιο να μιλήσουν. 
Τη νύχτα πάντα είναι ωραία να έχεις κάποιον να μιλήσεις.



1 σχόλιο:

  1. Τράτζικ. Εν ωραία να νιώθεις ότι ο άλλος εν τζειαμέ ακόμα τζι αν είσαι στο μαύρο σου το χάλι για κάποιο λόγο, αλλά όι να είσαι μόνιμα στο μαύρο σου το χάλι επειδή εν σε κόφτει πλέον. Και ειδικά σε ηλικίες μικρές ρε παιδί μου, πότε προλάβαν να φτάσουν σε τούτο το σημείο;
    Που την άλλη, εν είμαι το άτομο που θα περιποιηθεί καθημερινά τον εαυτό του, τζι εγώ. Εν βάφουμαι πάντα για να πάω δουλειά, ή καφέ, ή σε ένα σπίτι, ή για φαγητό, ή για ποτό, αλλά άμα έχω διάθεση να φάω χρόνο. Ούτε θα ασχοληθώ με τα μαλλιά μου για παράδειγμα, εκτός αν έχω χρόνο. Οπότε εν νομίζω να το άλλαζα τούτο, εκτός αν ήθελα να το άλλαζα εγώ για μένα.
    Άρα τα πλάσματα θεωρώ ότι θα μπορούσα να τα κρίνω μόνο αν τα ήξερα από πριν, και ήταν λουσούδες, και τα παιδιά φιτ μια ζωή ως τωρά...
    Για το τελευταίο συμφωνώ. Ειδικά όσο μεγαλώνω, βρίσκω ότι εν όντως ωραία να έχεις ένα πλάσμα να μιλάς τη νύχτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ας συμφωνήσουμε να διαφωνήσουμε..