Ο γάμος

Ο περασμένος χρόνος μπήκα στα χρόνια του προσκλητηρίου.
Αυτό πάει να πει ότι πλέον λαμβάνω προσκλητήρια γάμου με το δικό μου όνομα.
Γάμοι παλιών-νέων δικών μου γνωστών, και όχι οικογενειακών φίλων στους οποίους είναι καλεσμένοι οι γονείς μου.





Το περασμένο Σάββατο λοιπόν πήγα στο γάμο μιας παλιάς φίλης.
Εχω να πω τα καλύτερα για την απλότητα του γάμου, από το προσκλητήριο μέχρι την γαμήλια τελετή.
Λιτός γάμος, χωρίς φρουφρου και αρώματα, με λίγο κόσμο καλεσμένο και χωρίς υπερβολές.
Αλλά δεν εστιάζω σε αυτό. Σέβομαι αφάνταστα αυτούς που κάνουν πολυέξοδους γάμους υπερπαραγωγές, ο καθένας κάνει ότι θέλει.

Εστιάζω σε αυτό που ένιωσα όταν έβλεπα τη νύφη.
Από την εκκλησία μέχρι τη στιγμή που χόρευε με τον αγαπημένο της στην γαμήλια τελετή.
Εβλεπα μια νύφη που έλαμπε και έδειχνε πραγματικά ευτυχισμένη. Και η αλήθεια είναι ότι ένιωσα καλά με το γεγονός ότι ήταν ευτυχισμένη.
Δεν ζήλεψα την ευτυχία της.
Ακούγεται παράξενο για σένα που διαβάζεις.
Αλλά για μένα είναι σημαντικό.
Δεν πιστεύω να ήταν το συγκεκριμένο άτομο διότι έπιασα τον εαυτό μου να ψιλοαισθάνεται έτσι και σε άλλους γάμους τελευταίως.

Η αποδοχή ότι οι άλλοι ανθρώποι έχουν χαμηλότερη ουδό ευτυχίας από εμένα, δεν με πειράζει.
Με βοηθάει ίσως να μην νιώθω ζήλια.

Ξέρω ότι δεν θα βρεθώ ποτέ στη θέση της. Να είμαι δίπλα από κάποιον τον οποίο να νοιάζομαι πραγματικά και να νιώθω απόλυτη ευτυχία όταν είμαι μαζί του.
Αλλά αυτό δεν με πειράζει καθόλου. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το επιλέξει κανείς.

Μπορεί να μην διασκέδασα. Αλλά δεν καταπίεσα τον εαυτό μου.
Δεν προσποιήθηκα. Εδειξα ότι νιώθω καλά με τη χαρά της και ήταν αληθινό.

Na 'sai kala

Ας πιούμε στο ζευγάρι!