Και νομίζεις ότι τα καταφέρνεις.
Βγαίνεις με μια άλλη παρέα, και αντιλαμβάνεσαι ότι περνάς καλά.
Εστω και για λίγο, αλλά χωρίς να προσπαθείς.
Χρειαζόμουν αυτό το ταρακούνημα. Για να επιστρέψω στην πραγματικότητα από την οποία απείχα τον τελευταίο καιρό.
Και μετά έρχεται στο κινητό μια απρόσμενη (αληθινή?) απάντηση και απλά χαμογελάς.
Eρχoμαι σπίτι, ακούω ένα τραγούδι που το συνέδεσα με μια καλή ανάμνηση. Ετοιμάζω την ενδεκάδα για αύριο. Ανοίγω το μπουκάλι με το κρασί. Ενώνω το dvd με το home theater, πατώ play και όλα φαίνονται να είναι οκ.
Είχε καιρό να αδειάσω το μυαλό μου και να νιώσω έτσι, και μόνο που το νιώθω τώρα it feels good.
Αύριο εφημερίδα.
Μεθαύριο όμως Μαρία
Oh lord, i detest board games so much that I actually started admiring people who enjoy playing them! Εν αλήθεια ότι όσο μεγαλώνεις ιδιοτροπιάζεις παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα υπόλοιπα σχόλια, πριβέ. Νομίζω.