2016, είμαι οκ.

Η αισιοδοξία ενός νέου έτους δεν είναι κάτι κακό.
Εχω ξαναβρεθεί εκεί όμως. Και δεν μπορώ να πω ότι το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο.

Θυμάμαι τέτοιο καιρό πριν 4 χρόνια να αυξάνεται η όρεξη μου για σοκολάτες. Και να ζω το όνειρο μου.
Πριν λίγες ημέρες έπιασα τον εαυτό μου να αναζητά και πάλι σοκολάτες. Χωρίς όμως να ζω το όνειρο μου.
Και φοβήθηκα για λίγο.
Το κάθε άτομο έχει τις άμυνες του.

Πρόσφατα με ρώτησε μια συνάδελφος για κάτι δικά μας. Σχετικα με την προσπάθεια ενός ατόμου. Ηθελα να της μιλήσω. Ηθελα να της μιλώ για ώρες. Μαζεύτηκε κόσμος και δεν τα κατάφερα. Δεν ήθελα απλά να της πω την άποψη μου. Ηθελα να ακούσω και τη δική της. Μετά φάνηκε να μην αναζητά τη συνέχεια της συζήτησης και δεν την πίεσα.

Χθες κέρδισα κάτι σημαντικό. Πάνω στον καναπέ κεφάλι-πόδια. Ελπίζω.
Δεν ξέρω αν πάω καλά. Ξέρω ότι μπορεί να κλείνω τα μάτια σε πράγματα που πολλοί θεωρούν σημαντικά.
Ξέρω ότι σκέφτομαι διαφορετικά.

Πριν λίγες ημέρες ήθελα να πάω σε μια καφετέρια και να πιω καφέ φίλτρου. Μετεφημεριακά. Να καθήσω και να μιλήσω για άσχετα και σχετικά πράγματα. Ηθελα να πάω με κάποιον, όπως πριν 4 χρόνια. Τελικά πήγα μόνος μου. Και παρακολουθούσα τον κόσμο. Και κατάλαβα ότι όχι απλά δεν έχω παράπονο. Είμαι οκ.

To new exciting adventures λοιπόν που λέει και μια γνωστή-άγνωστη. Και πολλές good hair days.