Μα τι λέω? Πως το νιώθω? Αφού δεν νιώθω.
Ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες, ανάγκασα τον εαυτό μου να γράφει άσχετα posts.
Τα κατέβασα. Δεν έχει νόημα για εμένα να γράφω ασκοπα posts απλά για να υπάρχω.
Συμβιβάζομαι στη ζωή μου. Ας μην συμβιβάζομαι στο blog μου.
Υπήρξε έλλειψη έμπνευσης? Πιθανόν.
Η έμπνευση έρχεται σε
δύο καταστάσεις. Στην ευφορία και μελαγχολία.
Και μάλλον η μέση και στασιμη κατάσταση που ήμουν τον τελευταίο καιρό δεν ήταν καλή.
Οτι είναι στάσιμο και σε ευθεία γραμμή δεν είναι καλό.
Να σου θυμίσω τη γραμμή του ηλεκτροκαρδιογραφήματος.
Δεν ξέρω αν θα γράψω κάτι. Αλλά ξέρω ότι δεν θα γράφω άσκοπα πλέον.
Είδες ποτέ μπαλόνι με ήλιο (helium) στον ουρανό? Δεν το κοίταξες για κάποια δευτερόλεπτα και αναρωτήθηκες μέχρι που θα πάει? Δεν σκούντηξες αυθόρμητα το διπλανό σου για να του το δείξεις να το δει κι εκείνος?
Νομίζεις το παιδάκι που το κρατούσε ήθελε να το αφήσει? Μπα. Κι όμως. Κάποιες φορές πρέπει να αφήνουμε κάτι γιατί είναι φτιαγμένο για άλλα πράγματα.
Είναι λίγο άσχημο να μην είσαι στη δημοφιλή παρέα.
διόρθωση:
Είναι λίγο άσχημο να μην είμαι στη δημοφιλή παρέα.
Θα τους βλέπω όμως και θα προσπαθώ να εκτιμώ (αν γίνεται αυτό) τη διαφορετικότητα μου.
Ολοι μας αναλύουμε τις καταστάσεις που ζούμε και αυτά που βλέπουμε με τον τρόπο που μας βοηθά να συνεχίζουμε.
Είναι λίγο άσχημο να μην μπορώ να παίζω με τις λέξεις.
But I need to carry on.
Ενσαμ.
p.s. ΜΤΝ εποχή.
